ميلاد امير مومنان علي (ع)

روز جمعه 13 رجب سال ( 600) ميلادي خورشيد اندک اندک از پشت کوههاي شرقي شهر مکه بيرون مي آمد.
فاطمه بنت اسد با چهره اي پر درد و نگاهي مملو از اميد و باقلبي سرشار از ايمان به سوي خانه کعبه مي شتافت.
او در انتظار تولد فرزندش بود و در حاليکه احساس ناراحتي مي کرد در دل با خداي خود راز و نياز مي نمود.
فاطمه در کنار کعبه ايستاد و به مناجات ادامه داد. گروهي که در آنجا حضور داشتند و شاهد نيايش و نجواي او بودند ناگهان با چشمان خويش ديدند که شکافي در ديوار کعبه پديدار گشت و فاطمه از آن شکاف به داخل خانه رفت و آن شکاف دوباره بسته شد. و در اين ميان نه آن شکاف بلکه در خانه کعبه نيز به روي آنها بسته شده بود چرا که  حتي قدرت و توانايي باز کردن در خانه کعبه را نيز از دست داده بودند.
فاطمه بنت اسد سه روز در خانه کعبه ماند و در روز چهارم اين مادر گرامي در حالي که نوزادي را در آغوش داشت از آن شکاف خارج گشت.
نام اين کودک علي نهاده شد . و به حقيقت اين نام شايسته مقام والا و بلند مرتبه آن حضرت است و دليل آن همين بس که ايشان در خانه کعبه متولد شدند و اين چيزي جز يک فضيلت استثنايي نبود.
وقتي حضرت بدنيا آمدند ، پيامبر اسلام سي ساله بود وپنج  سال از ازدواج ايشان  با خديجه مي گذشت. از افتخاراتي که نصيب علي (ع) شد ، اين است که تربيت وي در دامان رسول خدا انجام پذيرفت .  چرا که به علت خشکسالي، ابوطالب دچار تنگي معيشت شده بود، و تصميم بر آن شد که عباس و حمزه عموهاي پيامبر هر يک يکي از اولاد ابوطالب را تحت سرپرستي خويش فرار دهند.  و محمد (ص) نيز علي را که در آن زمان شش سال داشت ، تحت کفالت خويش  قرار داد.
رسول خدا ( ص) در پرورش فکر و روح علي (ع) از هيچ تلاشي فروگذار نکرد. علي (ع) در دوران نوجواني که دوره شکوفايي شخصيت است ، با پيامبر در خانه او زيست و زيباترين کمالات را ازآن حضرت بر گرفت و حقيقتا حضرت علي (ع) در صفاي روح و پايداري اصول اخلاقي ، نمونه کاملي است از آنچه رسول خدا بدو آموخته است . نزديکي و مجالست حضرت علي (ع) با پيامبر و همچنين توجه ويژه پيامبر به او ، حکايت از اين داشت که حضرت علي (ع) در آينده عهده دار مسئوليت سنگيني خواهد شد که لازمه اش داشتن علم و بينش متعالي است و بايد گفت که آن حضرت به حق توانست به چنين درجه اي دست يابد . آن حضرت در سخني در اين رابطه مي فرمايد:
" سينه ام بار سنگيني از علم را حمل مي کند که آن را از پيامبر خدا آموخته ام و اگر حاملان شايسته اي را مي
شناختم که آن را بياموزند ، به آنان مي آموختم."
يکي از نکاتي که پيامبر بارها بدان اشاره فرمود: گستردگي دانش علي ، آگاهي هاي ژرف آن بزرگوار نسبت به قرآن کريم است. پيامبر حضرت علي (ع) را آگاه ترين افراد به معارف والاي قرآن معرفي مي کرد. آن حضرت در جمله اي زيبا فرمود:
" علي با قرآن و قرآن هم با علي است. اين دو هرگز از هم جدا نشوند . در واپسين روزگار در کنار حوض کوثر در پيش من حاضر شوند"
اين حقيقت را حضرت علي (ع) اينگونه ياد آور مي شود:
"هر آيه اي که نازل ميشد، رسول الله(ص) شيوه قرائت آن را به من مي آموخت. آنگاه مي خواند و من مي نوشتم. سپس تاويل ، تفسير، ناسخ و منسوخ، محکم و متشابه آن را تعليم مي داد و دعا مي کرد که آن حقايق را دريابم و حفظ کنم و من، پس از آن هرگز آنچه را دريافتم ، فراموش نکردم .
حضرت علي(ع) در حراست از قرآن و حفظ قداست و ترويج آن از هيچ کوششي دريغ نورزيد او قرآن را جمع آوري کرد و تفسير و تاويل آن را نگاشت و با بيان معارف قرآن بهترين راهنما به شاهراه هدايت شد